Cerita
ini bermula dari dua orang sahabat yang sudah lebih dari satu tahun tidak
bertemu.
Candra: Heh, Im. Kon wes rabi ta? Owwhh, gateli kon.
Rabi rak ngondo-ngondo.
Baim: Iyo, Can. Supurane yo. Proses ne cepet banget
se.
Candra: Crito-crito, Im. Kon kok iso, rabi mbek arek
iku? Pacarane mule kapan, Im?
Baim: Aku lak wes ngomong
Can, aku pengenne langsung rabi ae, rak usah pacaran-pacaran. Belajar dari
pengalaman sak durung e. Males aku pacaran. Pacarannya habis rabi ae.
Candra: Iyo, Im. Tapi, kon metuk bojomu iku nangdi?
Terus, dek e kok iso, mau kon ajak rabi?
Baim: Critanne dhowo, Can.
Candra: Halahh, tak denger ke. Wes ta Im, critak no nang
aku.
Baim: Yo, pertama ne, aku tiba-tiba pengen cepet rabi
Can. Aku lak wes dhuwe gawean ta. Jadi mau nunggu apa lagi. Tapi sayangnya sing
mau diajak rabi durung onok. Tapi aku wes niat, Can. Jadi ya tinggal nyari bojo
ne ae.
Candra: Terus, terus?
Baim: Terus aku coba ngubungin mantan ku sing desek
pas SMA. Pertama ne kita ngobrol-ngobrol ae di telpon, ngalor ngidul.
Kangen-kangenan, Nostalgia jaman SMA desek.
Candra: Halahh,
Baim: Tapi ujung-ujung e, langsung tak tembak
ae. Aku langsung takok mbek arek e, “Kon, mau ta, lek tak ajak rabi?”
Candra: Hah, serius, Im.
Terus arek e juga mau?
Baim: Sek ta Can, Durung
selese iki. Intine arek e rak mau aku ajak rabi. Dek e rak seneng maneh ambek
aku. Ya, aku mau gimana lagi. Rabi lak rak iso dipekso-pekso, Can.
Candra: Lah terus?
Baim: Terus, aku coba
ngubungin mantanku seng laene pas SMA. Aku ajak ngobrol-ngobrol juga. Dan
langsung tak tembak karo pertanyaan sing podoh. Tapi ya iku, aku ditolak maneh.
Candra: Loh, Im. Sek ta, sek ta. Kon iki serius ta?
Ngajak rabi cuman lewat telpon. Kon serius ta? Masih seneng mbek arek iku. Kon
kok kayak e gak serius ngono, Im. Lak kon seneng mbek arek iku, mestine kan kon
usaha, gimana cara ne.
Baim: Loh, Can. Aku iki sing penting arek e desek seng
seneng karo aku. Kalo aku, insya Allah, juga seneng mbek arek e. Sing penting
arek e sholehah. Aku lak wes niat ta. Lak arek e wegah diajak rabi. Yowes. Aku
wegah pisan, rabi mbek arek sing rak seneng karo aku.
Candra: Okehh. Terus Im?
Baim: Terus, aku coba pikir-pikir maneh. Terus, aku
kepikiran karo wedok seng pernah metuk nang Surabaya desek, waktu ikut lomba
pas jamane kuliah. Desek aku seneng karo dek e. Tapi yo tak pendem ae. Lah,
kita kenal cuman dua minggu ae.
Candra: Terus, kon telpon
arek e?
Baim: Iyo Can. Awale sih
tanya-tanya kabare. Terus aku jujur ae. Aku bilang nang arek e, lak aku iku
seneng mbek dek e, dari pertama kali kenal desek. Terus aku cerita lak aku sak
iki wes kerjo. Intine wes mapan lah. Terus, langsung ae, arek e tak ajak rabi.
Aku ngomong nang arek e, “Kalo kamu mau aku ajak nikah, langsung aja kasih
telpon ini ke orang tua mu, sekarang.”
Candra: Hahhh, gendeng kon,
Im.
Baim: Terus arek e kethok e
shock.
Candra: Terus arek e ngomong
opo?
Baim: Arek e malah ngomong,
“Sek mas, sek mas. Sebenernya, aku itu juga suka sama Mas. Tapi kondisinya
sekarang kan seperti ini. Aku masih kuliah Mas. Pasti gak akan diijinin sama
orang tua ku. Kalo mas Baim mau nunggu aku selese kuliah dulu, mungkin bisa
Mas.”
Candra: Loh emang arek e
angkatan piro Im? Terus jadinya kon rabi mbek arek iku?
Baim: Bentar Can. Arek e kan ngongkon aku nunggu dek e
sampe selese kuliah. Nah, aku rak iso Can, lek nunggu dek e. Wong dek e
angkatan 2010. Lulus e ya paling cepet setaun setengah maneh, Can.
Candra: Terus, kamu nyerah. Siopo ero lak iku jodohmu.
Baim: Lak arek iku jodoh
ku, Can. Yawes, aku terimo ae. Sing penting kan, sak iki niat ku iku rabi, orak
pacaran, Can. Lak aku sak iki pacaran ambek arek e, yo podo ae.
Candra: Terus Im, kon akhire
rabi karo sopo?
Baim: Terus, Can. Waktu aku
fieldbreak, aku kan muleh nang Probolinggo. Pas ketepak an, onok reuni nang SMA
ku. Aku ketemu ambek konco SMA ku. Terus, kita ngobrol-ngobrol. Arek e enak Can
diajak ngobrol. Nyambung ae karo aku. Desek, pas SMA, aku ya biasa ae mbek arek
e. Tapi sekarang aku seneng mbek arek e. Terus aku jujur pisan nang arek e. Aku
seneng mbek dek e. Arek e mau pisan tak ajak rabi. Terus, ya aku langsung
ngomong nang orang tua ne. Minta ijin mbek orang tua ne. Gak lama ya kita rabi
Can. Ngono ae Can. Simple.
Candra: Woww. Tapi Im, kok iso ngono yo?
Baim: Rak usah tapi-tapi
Can. Sudah Can. Kon lak niat langsung rabi ae. Rak usah nunggu macem-macem. Mau
nunggu dia sampe kapan? Due omah? Due motor? Kapan rabi ne lak ngono. Rejeki
iku wes onok sing ngatur. Rak usah bingung-bingung.
Candra: Iyo, yo, Im. Tapi………………………………
“Someday – God knows when – But someday, it’ll be my day”
[Jane, Twenty
Seven Dresses, 2008]
Komentar
Posting Komentar